Ég er hömlulaus ofæta af lífi og sál. Mín fyrsta minning hvað varðar megrun og er frá því að ég var u.þ.b. 7 ára gömul. Þá kom stóri bróðir minn heim með vin sinn og vinurinn spurði um megrunarkaramellur sem lágu á eldhúsbekknum, „æi já mamma og litla systir eru að éta þetta,“ var svarið.

Hafði reynt allt
Ég missti móður mína átta ára gömul, það er ekki ástæðan fyrir óförum mínum síðar meir, en án efa hefur sá atburður haft áhrif á það stjórnleysi sem átti eftir að einkenna mitt líf í mörg ár. Ég man ekki eftir mér öðruvísi en í hömlulausu ofáti, þráhyggjuhugsunum gagnvart mat og holdafari og niðurlægingum sem fylgdu því að vera hömlulaus og alltaf í yfirþyngd. Pabbi minn og stjúpa reyndu allar mögulegar og ómögulegar aðferðir við að halda aftur af mér en það var alveg sama hvað þau reyndu, ég borðaði bara í laumi eða brást hin versta við. Lengi vel talaði ég um þau eins og þau hefðu hreinlega beitt mig ofbeldi í viðleitni sinni til að halda mér frá ofátinu. Þetta er auðvitað ekki rétt, þau voru bara að reyna sitt besta, aðferðirnar voru barn síns tíma og ást og umhyggja lágu þar að baki. Kaldhæðni örlaganna hefur svo komið hlutunum þannig fyrir að ég á son sem steyptur er í sama mót og mamma sín og ég fæ að reyna á sjálfri mér það sem þau þurftu að ganga í gegnum með mig.
Það er ekki til sá kúr, duft eða pilla sem ég hef ekki prófað til að ná stjórn á ástandi mínu. Kvöld eftir kvöld sat ég og gerði áætlanir fram í tímann um það hvernig ég ætlaði að ná af mér svona mörgum kílóum fyrir þennan áfanga, líta svona út þarna og gera þetta og hitt sem ég gæti ekki nema ég væri mjó. Þetta hljómar kannski eðlilega fyrir sumum en þarna var ég 12-14 ára og þráhyggjan orðin eins slæm og hún gat helst orðið. Um þrettán ára aldur kynntist ég áfengi og það veitti mér einhverja tímabundna fróun í þessu vonlausa hugarástandi sem ég var í. En það var vopn sem átti eftir að snúast gegn mér á endanum. Þegar ég var 18 ára fór ég erlendis sem au-pair og var alveg handviss um að þar myndi kraftaverkið gerast, hjónin sem ég vann fyrir voru mikil heilsufrík og ekki sykurörðu að finna á því heimili. Þar þurfti ég líka að halda að mér höndum varðandi áfengisneyslu. Segja má að allt hafi farið norður og niður í þessari dvöl minni vestanhafs. Í stuttu máli endaði það með því að ekki þótti þorandi að senda mig til að versla í matinn þar sem matarreikningarnir voru orðnir himinháir, samt voru alltaf allir skápar tómir og aldrei almennilegur matur á borðum. Ég gleymi aldrei skömminni þegar húsmóðirin kom inn til mín og sagði „ég les sko alveg strimlana og ég veit hvað þú ert að kaupa,“ þá var ég bara að hamstra sætindi sem ég faldi inni hjá mér.

Fíknin er sjúkdómur hugans
Upp úr tvítugu var ég í mikilli neyslu á áfengi og fíkniefnum og stundaði mikið að svelta mig dögum saman, þar komu fram öfgarnar í þessari átröskun sem hömlulaust ofát er. Þegar ég er frávita af hungri og maginn herpist saman finnst mér ég hafa fullkomna stjórn á lífi mínu. Ég hef kynnst stúlku sem var mjög veik af anorexíu og við tengdum algjörlega á þessum punkti, að maður finni fyrir valdi sínu og mætti þegar maður neitar líkamanum um mat. Hvað mig varðar togaði ofátið samt alltaf meira í mig. Ég kynntist barnsföður mínum þegar ég var tuttugu og eins árs og í takt við allt annað í mínu lífi var hann virkur alkóhólisti. Þegar verst lét má segja að við höfum staðið í felum bak við sitt hvora gardínuna, hann með flöskuna og ég vopnuð vöfflu með ís. Þetta hljómar kómískt en sorgin og ömurlegheitin í þessu sambandi náðu ekki nokkru tali og á endanum skildu leiðir.

Eftir skilnaðinn hófst það ömurlegasta tímabil sem ég hef lifað, ég var ofurseld eigin alkóhólisma og brenndi flestar brýr að baki mér, á endanum flúði ég út á land en það er alveg sama hvað maður reynir mikið að breyta um umhverfi, alltaf skal maður sjálfur vera það fyrsta sem kemur upp úr ferðatöskunni þegar á leiðarenda er komið. Mér er sérstaklega minnisstætt eitt atriði þegar ég bjó úti á landi. Þetta var vetrarkvöld, sonurinn sofnaður, ég var í áfengisbindindi og mig langaði í sælgæti og þegar mig langar í sælgæti er eins gott fyrir annað fólk að þvælast ekki fyrir mér. Það var búið að loka sjoppunni og ég fór að leita og því meira sem ég leitaði því sterkari varð þráhyggjan. Ég sneri öllu við á heimilinu, leitaði í línskápum og inni á baði. Mér fannst of langt gengið að hlaupa yfir til nágrannans og biðja um súkkulaðimola svo ég fór í eldhúsið, hrærði saman flórsykri og kakói, bleytti í og skóflaði svo öllu upp í mig úr skálinni, síðan hét ég því að það yrði aldrei súkkulaðilaust á mínu heimili framar.
Þetta er bara eitt lítið dæmi um geðveikina sem fylgir matarfíkn. Matarfíkn er nefnilega sjúkdómur hugans. Hin huglæga þráhyggja sem ég þjáist af segir mér alltaf að nú sé góður tími til að fá sér þrátt fyrir að ég viti alveg upp á hár hverjar afleiðingarnar verða. Uppáhaldssetning míns huga er „þetta verður öðruvísi núna“. Öll sú vitneskja sem ég hef um starfsemi líkamans, kaloríur, hreyfingu og næringargildi kemur mér ekki að neinu gagni og þó er ég frekar vel að mér um þessa hluti.

Líkamlegi þáttur sjúkdómsins er fíknin, hún lýsir sér þannig að þegar ég fæ mér einn bita kviknar inni í mér bál sem ekki verður slökkt heldur kallar það stöðugt á meira. Ég hef ekki í mér eitt einasta element sem segir mér hvenær er komið nóg, hvenær ég er södd eða svöng. Það eina sem ég get gert til að halda fíkninni niðri er að sneiða alfarið hjá þeim fæðutegundum sem setja þetta ferli í gang. Þess vegna vigta ég og mæli þrjár máltíðir á dag af gráu síðunni, skrifa þær niður og tilkynni til matarsponsors. Ég er ekki með neinu móti fær um að stjórna þessu sjálf.

Botninum náð
Þetta atriði með flórsykri og kakói í aðalhlutverki var ekki versti dæmið um fíkn mína. Þau áttu eftir að verða fleiri, dramatískari og meira niðurlægjandi en það virtist aldrei vera nóg. Í byrjun árs 2002 varð ég loksins að játa mig sigraða hvað áfengi varðaði. Ég kláraði meðferð og hélt út í lífið. Í 3 ½ ár vann ég tólf spora prógramm AA-samtakanna einarðlega og náði miklum andlegum bata, ég hafði öðlast nýtt líf. En að standa í pontu á AA-fundi og segja fólki að ég gengi á vegum æðri máttar og að prógrammið virkaði en fara svo út í bíl eftir fundinn og troða í mig sætindum og vera í stanslausri þráhyggju gagnvart mat reyndist á endanum of mikið álag. Ég gafst upp og leitaði til GSA samtakanna.

Nýtt líf á andlegum grunni
Ég hef átt sleitulaust fráhald frá því 5. ágúst 2005, einn dag í einu. Ég hef lést um 35 kg og líf mitt hefur algjörlega snúist við. Ég er búin að vera í kjörþyngd vel á annað ár og breytingarnar sem hafa orðið á mínu persónulega og andlega lífi eru magnaðar. Ég fæ að hjálpa öðrum ofætum og fæ að auki að sinna mínu hlutverki sem móðir, dóttir, kærasta og vinkona með kærleikann og lífsgleðina að vopni. Ég hafði til að mynda aldrei klárað neitt á ævinni en í dag er ég stúdent og hóf nám í HÍ í haust. Ég á yndislegan kærasta og ástríkt og innilegt samband við son minn.

Ég hef orð á mér að vera mikið fiðrildi og afar „kaótísk“ í öllu sem ég tek mér fyrir hendur en fólk sem þekkir mig segir að fyrst að ég get farið eftir gráu síðunni þá hljóti allir að geta það. Mikilvægast af öllu er þó það að ég fæ frið frá hausnum á mér. Ég borða bara mínar þrjár máltíðir á dag og þess á milli hugsa ég ekki um mat. Ég var meira að segja í hálfgerðum vandræðum í upphafi fráhaldsins því ég vissi ekki hvað ég ætti að gera við alla þessa klukkutíma sem bættust í sólarhringinn þegar ég fór að borða bara þrisvar á dag. Smátt og smátt lærðist mér að nota þá til að sinna mínu andlega lífi, heimilinu mínu og fólkinu mínu. GSA gaf mér líf.